Op jonge leeftijd gedwongen om de wijde wereld in te gaan. Haar eerste stap naar buiten was omringd door angst en onzekerheden. Elke deur waar zij aanklopte rook haar wanhoop en buitte dit uit, maar zij was al lang blij dat zij binnen mocht komen. Want elke drempel betekende weer een stap verder in het leven. Tenminste, zij dacht dat zij leefde. Het was overleven. Haar grootste zorg was dat zij niet op straat terecht zou komen. Opstaan, diep ademhalen en doorgaan. Zo zagen haar dagen eruit. Werk, leren, werk, leren, werk, leren. Toen voelde zij zich groot. Zij zorgde voor zichzelf en was van niemand afhankelijk. Dat zij altijd voor zichzelf heeft kunnen zorgen daar is zij nog steeds trots op, maar dat zij onafhankelijk was, dat is niet waar. Zij was een gevangene van het systeem en dat wisten degenen die aan de knopjes draaiden. De meeste maakten hier ook misbruik van, sommigen openlijk en anderen achterbaks. Zij is er nog steeds niet uit wie van de twee erger zijn.
Talloze jaren balanceren op het randje.
Talloze jaren opgeven van dromen.
Talloze jaren gedacht dat dit het was voor haar.
Toen stortte alles in om haar heen. Het leek alsof iemand haar bij haar keel greep en zij hapte naar adem. Voor een seconde voelde zij opluchting. Het zou zo makkelijk zijn … En toen een stemmetje: er is niets zo zeker en onvoorspelbaar als de dood. Het kan morgen komen of later. Hoe wil jij ten onder gaan?
Strijdend maakte zij zich los van de greep om haar nek, maar voelde zich verlamd.
Talloze verloren jaren.
Zij had gekozen om te leven, maar niet meer zoals in het verleden. Het Universum luisterde, alsof Het op haar aan het wachten was. Een duwtje op de weg naar het onbekende. Haar angst en onzekerheden gingen weer mee, maar deze keer was het makkelijker om niet naar hen te luisteren. Zij wist waar deze haar naartoe konden brengen en daar wilde zij nooit meer heen.
Vandaag. Met de nodige zweet, bloed en tranen. De hobbels en tegenslagen. Staat zij op de plek waar zij haar dromen had begraven en blaast weer het leven in hen, één voor één. En dit alleen omdat zij voor het eerst gelooft dat zij meer waard is. Dat zij het verdient om meer uit het leven te halen. Dat zij het verdient om geliefd te zijn. Dat zij het verdient om lief te hebben. Dat zij hier is om een reden.
Talloze jaren herinneringen van waar zij vandaag komt.
Talloze jaren aandenken van waar zij nooit meer wil zijn.
Talloze jaren levenslessen.
Talloze jaren levenservaring.
Talloze niet verloren jaren.