Als jij openstaat voor de wonderen in de wereld, hoef jij niet naar avonturen te zoeken. Die komen vanzelf op jouw pad. Jij omarmt deze nieuwe uitdagingen en zit vol met inspiratie hoe jij het mooi kan maken. Dan ineens neemt jouw ego het over en vult jouw hart met angst. Ik heb nog een lange weg te gaan; is het al die moeite waard; wat als ik er nooit kom; telkens het gevoel hebben dat jij opnieuw moet beginnen. Deze hersenspinsels nemen de overhand en jij dreigt weg te glijden in een neerwaartse spiraal.
Op dit soort momenten denk ik altijd aan één van de vele mooie verhalen van mijn moeder. Het verhaal van de kolibrie. Een kleine vogel die grote afstanden aflegt om zich te voeden met de zoete nectar. Ik herinner me een zomerse dag toen ik rondjes draaide en fantaseerde dat ik een kolibrie was, gekleed in een donkergroene jurk met rode bloemen in mijn vlecht. Terwijl mijn moeder de avonturen van dit dappere wezentje vertelde.
Alleen en hulpeloos, maar toch onbevreesd ging hij op spannende zoektochten naar verre continenten. Mijn moeder nam mijn gezicht in haar handen en zei: als je zoetigheid wilt, moet het gefladder van je vleugels muziek creëren voor de bloemen.
